Het kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel toen ik in 2014 ontslagen werd bij mijntoenmalige werkgever. Ik werkte er meer dan 14 jaar als onderhoudsmedewerker, maar kreeg tehoren dat mijn contract ontbonden werd wegens economische redenen. Ik was toen 47 jaar en hadeen stabiel werkverleden, dus ik ging ervan uit dat ik wel snel nieuw werk zou vinden. Al gauw bleekechter dat dit toch niet zo evident was. Veel verder dan een aantal interim-tewerkstellingen – veelaljobs die me niet echt lagen – kwam ik niet meteen. Voor ik het wist, zat ik een aantal jaren werkloosthuis en belandde ik in de categorie van langdurig werklozen. Tel daarbij op dat ik niet meer ‘piep’was – ik had ondertussen de kaap van de 50 bijna gerond – en je begrijpt dat ik niet het profiel hadwaarop werkgevers zitten te wachten. Het thuiszitten en het ontbreken van vooruitzichten op langetermijn begon ook mentaal op mij te wegen. Om heel eerlijk te zijn, begon ik me na een tijd ook tesettelen in mijn nieuwe situatie. Het gaat allemaal een beetje hand in hand: ik vond geen passendejobaanbiedingen, die paar interimjobs die ik deed vielen tegen,… ik raakte hoe langer hoe meervervreemd van de arbeidsmarkt en verloor stukje bij beetje het geloof in eigen kunnen. En datgebrek aan zelfvertrouwen sloeg uiteindelijk om in een soort fatalisme: ‘Ik ben te oud, kan niet veelmeer aan,… ik ben te traag, te duur,…’. Welke werkgever zou me nog willen?Via VDAB en GTB (de gespecialiseerde trajectbegeleidingsdienst voor mensen met eenarbeidsproblematiek… voor mensen zoals ik dus) werd ik doorverwezen naar JOMI vzw voor een‘Tender Intensief Werkplekleren’. In mensentaal: een traject waarbij ik – hopelijk – begeleid zouworden naar een, bij voorkeur duurzame, tewerkstelling door middel van stage(s). Klinkt mooi, maarzelf geloofde ik er niet echt in. Ik volgde het traject omdat het moest. Ik hield me plichtsbewust aande afspraken, maar stak aanvankelijk vooral energie in het afketsen van voorstellen en hetontkrachten van argumenten waarom ik wél nog een waardevolle werkkracht zou zijn. Ik doorliepeen assessment waarbij geobserveerd werd hoe ik opdrachten aanvatte, hoe ik me opstelde ingroep, of ik zelfstandig kon werken,… Uit dit assessment bleek dat ik efficiënt en betrouwbaar was endat ik de zaken aanpakte op een rustige en gedecideerde manier. Mooi allemaal, maar toch bleef ik zelf vooral focussen op wat ik niét kon. Samen met mijn trajectbegeleider analyseerde ik zowel mezelf als de realiteit op de arbeidsmarkt, zochten en analyseerden we vacatures, maakten we mijn CV op en contacteerden we werkgevers.

Zo kwam ik uiteindelijk terecht bij Foodatelier in Kruibeke, een bedrijf waar kant en klare maaltijdenen gerechten worden geproduceerd voor supermarkten, benzinestations en noem maar op. Er werdeen korte beroepsverkennende stage (BVS) georganiseerd om mij de kans te geven kennis te makenmet een job als orderpicker/magazijnmedewerker in de voedingsindustrie. Ik voelde me onmiddellijkgoed op de werkvloer en de stage verliep best vlot. Toch bleef ik heel erg twijfelen aan mezelf engeloofde ik er niet in dat ik ook effectief een meerwaarde kon betekenen voor de werkgever. Dewerkgever zag echter wel potentieel in mij en in samenspraak met mijn trajectbegeleider van JOMIvzw werd beslist mij de kans te geven verder te groeien in de job via een WerkErvaringsStage (WES).Dit is een langer lopende stage – van 1 tot 6 maanden – waarvoor ik als stagiair eenaanmoedigingspremie van een 200 € per maand kreeg, aanvullend op mijn uitkering, uitbetaald doorVDAB. Op die manier kreeg ik de kans verder te groeien in de job en vooral te werken aan mijnzelfvertrouwen en het geloof in eigen kunnen. Ik bleef immers, ondanks de positieve feedback van dewerkgever, twijfelen aan mijn eigen fysieke paraatheid. Zou ik het wel volhouden? Was de job niet tezwaar voor mij? Zou ik alle taken aankunnen?... Foodatelier gaf mij echter de kans ‘te rijpen’ zonderal te veel druk om onmiddellijk te moéten presteren.Dit werkte ook effectief en ik groeide in de job. Mijn tempo was niet zoals van sommige collega’s,maar daartegenover stond dat ik een zeer secure en betrouwbare werknemer was (en ben) waar dewerkgever altijd op kon en kan rekenen. Uiteindelijk resulteerde dit na een WES van twee maandenin een vast contract bij Foodatelier. De trajectbegeleider van JOMI vzw informeerde de werkgeverover tewerkstellingsbevorderende maatregelen waarvoor ik aanmerking kwam. Dat ik kon opstartenmet de aanwervingsincentive AWI voor langdurig werkzoekenden was voor Foodatelier een fijnefinanciële bonus, maar niet meer dan een verdiende beloning voor de tijd en energie die ze in mijhadden geïnvesteerd. En voor hun geloof in mijn kunnen.Ondertussen werk ik bijna drie jaar bij Foodatelier en voel ik me gek genoeg 5 jaar jonger dan toen ikin het begeleidingstraject bij JOMI vzw instapte, eerder dan 5 jaar ouder.

Danny